Η σύμβαση πρακτικής άσκησης αποτελεί ειδική μορφή σύμβασης, μέσω της οποίας οι απόφοιτοι – πτυχιούχοι επαγγελματικών σχολών ενισχύουν τις γνώσεις και τις δεξιότητές τους και αποκτούν επαγγελματική εμπειρία σε συναφείς με την κατάρτισή τους κλάδους, σε θέσεις που προσφέρονται από φορείς και επιχειρήσεις του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Για τη σύμβαση αυτή δεν υπάρχει ειδική νομοθετική ρύθμιση, αλλά ισχύει ο γενικός κανόνας του άρθρου 361 του Αστικού Κώδικα βάσει του οποίου η συμβατική ελευθερία των μερών μπορεί να προσδιορίσει τους όρους της σύμβασης.

Κύριος σκοπός των συμβαλλομένων είναι η τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση του πρακτικά ασκούμενου, δηλαδή η μετάδοση σ’ αυτόν των απαραίτητων γνώσεων και ικανοτήτων για την άσκηση ορισμένου επαγγέλματος και δη σε ορισμένο χρόνο. Η εργασία εκ μέρους του ασκούμενου μπορεί να γίνει μόνο στο πλαίσιο της εκπαίδευσης του, για καλύτερη κατανόηση της τέχνης ή του επαγγέλματος, και όχι για παραγωγικούς σκοπούς της επιχείρησης.

Για να υπάρξει δυνατότητα απόδειξης της βούλησης των δύο μερών και αποφυγής τυχόν καταστρατηγήσεων του μέτρου αυτού, χρήσιμο θα ήταν η σύμβαση να καταρτίζεται εγγράφως και να προσδιορίζει επακριβώς τους όρους μεταξύ των συμβαλλομένων μερών. Η κοινοποίησή της στην Επιθεώρηση Εργασίας δεν προβλέπεται από συγκεκριμένη διάταξη, εντούτοις, θα ήταν πρόσφορο να βρίσκεται στη διάθεση των Επιθεωρητών Εργασίας σε κάθε περίπτωση που ζητηθεί η επίδειξή της.

Ανεξάρτητα από τον χαρακτηρισμό που προσδίδουν τα αντισυμβαλλόμενα μέρη σε μια σύμβαση, το καθοριστικό κριτήριο που εκτιμάται προκειμένου να προσδιοριστεί η αντικειμενική φύση αυτής είναι το σύνολο των πραγματικών περιστατικών και συνθηκών που διέπουν τη συγκεκριμένη κάθε φορά περίπτωση.